Η απειλή του δημοψηφίσματος

Η Ελλάδα οδηγείται στην υπογραφή ενός νέου, πολύ πιο αυστηρού μνημονίου, παράλληλα με την απώλεια των δημοσίων και ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων της – εναλλακτικά στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και στην πληθωριστική δραχμή .

Η Ελλάδα χρειάζεται ασφαλώς συμμάχους για να μπορέσει να επιβιώσει – ειδικά κάτω από τις δύσκολες σημερινές συνθήκες, όπου έχει απομονωθεί εντελώς από τις αγορές, αδυνατώντας να χρηματοδοτηθεί με δικές της δυνάμεις. 

Οι συμμαχίες όμως στηρίζονται είτε στην ιδιοτέλεια, με την έννοια πως κάποιος έχει να κερδίσει κάτι από αυτόν που επιθυμεί ως σύμμαχο, είτε στο φόβο – όταν ο σύμμαχος φοβάται πως έχει κάτι να χάσει, ίσως περισσότερο σημαντικό για τον ίδιο και λιγότερο για τον άλλο.

Η ιδιοτέλεια, στην περίπτωση των χωρών της Ευρωζώνης δεν υπάρχει – αφού η Ελλάδα είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, κινδυνεύοντας από στιγμή σε στιγμή να πέσει στο γκρεμό. Ο φόβος είναι αυτός που της εξασφαλίζει μεν ακόμη την ανοχή των εταίρων της (επειδή δεν μπορούν να υπολογίσουν τα επακόλουθα που θα είχε για τους ίδιους η πτώχευση, καθώς επίσης η ενδεχόμενη έξοδος της χώρας από την Ευρωζώνη), αλλά όχι τη συμμαχία τους – με αποτέλεσμα να έχουμε οδηγηθεί σε μία ερμαφρόδιτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατες τις προβλέψεις για το μέλλον.

Η κυβέρνηση της Ελλάδας τώρα βλέπει παντού εχθρούς, συνωμότες που θέλουν να την ανατρέψουν, χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα – μεταξύ των οποίων τοποθετεί το διοικητή της ΕΚΤ, όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, την αξιωματική αντιπολίτευση, καθώς επίσης την πλειοψηφία των υπολοίπων ελληνικών πολιτικών κομμάτων.

Θεωρεί δε πως μοναδικός σύμμαχος της είναι οι Έλληνες Πολίτες, οι οποίοι την υποστηρίζουν – γεγονός που, κατά κάποιον τρόπο, την αναγκάζει να δεσμεύεται απόλυτα με τις προεκλογικές της υποσχέσεις, παρά το ότι δεν είναι δυνατόν να εφαρμοσθούν χωρίς την εξασφάλιση της χρηματοδότησης τους και τη διαγραφή μέρους του χρέους.

Περαιτέρω, «απειλεί» την Ευρώπη με δημοψήφισμα, εάν τολμήσει να μην αποδεχθεί τις προτάσεις της,επιμένοντας στην υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου, ως προϋπόθεση για την παροχή νέων δανείων. Υποθέτοντας εύλογα πως το θέμα του  δημοψηφίσματος θα ήταν η υπογραφή ή μη αυτού του μνημονίου, οι περισσότεροι απορούν σχετικά με το τι ακριβώς θα συνέβαινε, εάν η απάντηση των Ελλήνων ήταν αρνητική – με απλά λόγια, πώς θα καλυπτόταν το χρηματοδοτικό κενό της τάξης των 30-50 δις € που διαπιστώνεται.

Καταλαβαίνει βέβαια κανείς πως η κυβέρνηση ελπίζει στην αλλαγή στάσης της Ευρώπης, στην περίπτωση της αρνητικής ψήφου των Ελλήνων – κάτι που όμως έρχεται σε σύγκρουση με την κοινή λογική, αφού τυχόν υποχώρηση της κοινότητας θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου για την ίδια, επειδή θα θεωρούταν μελλοντικά εκβιάσιμη από όλα τα κράτη-μέλη της.

Συμπεραίνεται λοιπόν πως η κυβέρνηση βρίσκεται στο λάθος δρόμο και κάνει εσφαλμένες υποθέσεις – πόσο μάλλον όταν έχει απέναντι της την κυβέρνηση της Γερμανίας, η οποία δεν είναι μόνο πολύ πιο ισχυρή, αλλά έχει ταυτόχρονα συμμαχήσει με τους πάντες: με την αντιπολίτευση στο εσωτερικό της (κυβέρνηση συνεργασίας), με το λαό της, με όλους τους ηγέτες της Ευρωζώνης, με την Κομισιόν, με την ΕΚΤ, καθώς επίσης με τις Η.Π.Α.

Συνεχίζοντας, ακόμη και αν η ελληνική κυβέρνηση ξεπερνούσε το εμπόδιο της μη ύπαρξης συμμάχων, έχει ένα ακόμη πρόβλημα να αντιμετωπίσει: το ότι δεν ξέρει τι ακριβώς ζητάει από την Ευρώπη, αφού από τη μία πλευρά δηλώνει πως το δημόσιο χρέος είναι μη βιώσιμο (πολύ σωστά), αλλά από την άλλη δεν διαπραγματεύεται τη διαγραφή του – ενώ τόσο ο υπουργός οικονομικών, όσο και ο πρόεδρος της χώρας, διαβεβαιώνουν τους δανειστές πως το χρέος θα πληρωθεί εξ ολοκλήρου.

Εύλογα λοιπόν οι δανειστές της Ελλάδας αναζητούν τρόπους, με τους οποίους η Ελλάδα θα μπορούσε να τους πληρώσει – «ανακαλύπτοντας» έτσι πως η δημόσια χρηματοοικονομική περιουσία της χώρας μας, η οποία αυξήθηκε σημαντικά την τελευταία δεκαετία (γράφημα, πράσινη καμπύλη), θα μπορούσε να τοποθετηθεί ως εγγύηση έναντι των υφισταμένων ή μελλοντικών πιστώσεων.

.

.

Σε τελική ανάλυση λοιπόν, η κυβέρνηση δυσχεραίνει όλο και πιο πολύ τη θέση της Ελλάδας, εισερχόμενη σε μονόδρομους χωρίς επιστροφή – αφού πολύ δύσκολα θα αποφύγει την παροχή εγγυήσεων προς τους δανειστές, μετά τις άνευ λόγου καθυστερήσεις των διαπραγματεύσεων και τα δικά της «ήξεις αφήξεις».

Υποθέτω επομένως πως η Ελλάδα οδηγείται στην υπογραφή ενός νέου, πολύ πιο αυστηρού μνημονίου, παράλληλα με την απώλεια των δημοσίων και ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων της – τα πρώτα μέσω των εγγυήσεων που θα υποχρεωθεί να παρέχει, ενώ τα δεύτερα με τη συνδρομή της αυξημένης φορολόγησης τους, παρά το ότι η κυβέρνηση έχει ασφαλώς τις καλύτερες των προθέσεων.

Εναλλακτικά στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και στην πληθωριστική δραχμή, η οποία είναι ενδεχομένως το μυστικό «σχέδιο Β» της κυβέρνησης – αφού όλο και περισσότερα στελέχη της τοποθετούνται υπέρ του εθνικού νομίσματος, συμβαδίζοντας με την αποδοχή του από ένα συνεχώς αυξανόμενο μερίδιο του πληθυσμού, το οποίο δυστυχώς χειραγωγείται ή έχει εσφαλμένη πληροφόρηση.

Μπορεί βέβαια να κάνω λάθος, αφού ο πρωθυπουργός επιμένει στο ότι, δεν έχει την πρόθεση να συγκρουστεί με τους δανειστές ή να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη. Κρίνοντας όμως από τις πράξεις και όχι από τα λόγια, όπως οφείλει να κάνει ο καθένας μας, διαπιστώνω και εδώ μία εμφανή ασυνέπεια – η οποία όμως κρύβεται προσεκτικά, έως ότου επιτρέψουν ίσως οι συνθήκες (κοινή γνώμη) την υιοθέτηση ενός πραγματικάαριστερού πολιτεύματος, συμπεριλαμβανομένης της δραχμής στην Ελλάδα.

Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr