Ας μου επιτραπεί για το παρόν άρθρο να ξεκινήσω λίγο ανορθόδοξα. Ο σκοπός είναι να θυμηθούμε κάποια ξεχασμένα ιστορικά γεγονότα. Κάποια στιγμή στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, η Ελλάδα έγινε μέλος της περίφημης και διαβόητης τότε Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας ή εν συντομία Ε.Ο.Κ.
Πριν καλά καλά κοπάσουν οι χαρές και τα πανηγύρια για την ένταξη μας, ήρθε και εγκαταστάθηκε στη ζωή μας ο γνωστός σε όλους Φ.Π.Α. Μικρή στάση εδώ. Αν υπάρχει κάποιος φιλόλογος, γλωσσολόγος, μπουρδολόγος ή οποιοσδήποτε άλλος που να μπορέσει να μου εξηγήσει την ετυμολογία της φράσης «Φόρος Προστιθέμενης Αξίας» θα κάνω το παν για να του απονείμω ως βραβείο ένα αυτόγραφο των κυρίων Γιούνκερ, Μοσκοβισί και Ντράγκι.
Τέλος μικρής στάσης. Η έλευση του Φ.Π.Α. δεν δημιούργησε και τις καλύτερες εντυπώσεις αρχικά. Οι όποιες αντιδράσεις όμως πνίγηκαν από τα ποτάμια της σαμπάνιας (αλλά και άλλων αλκοολούχων) που έρεαν άφθονα στα ντιχτιμπουρλέ ξενυχτάδικα μιας Ελλάδας που μόλις είχε καβαλήσει το τρένο της κάλπικης ανάπτυξης των πακέτων Ντελόρ.
Μέσα στην παραζάλη της ψευτογκλαμουριάς που οι ιλλουστρέ φυλλάδες φύτευαν στο υποσυνείδητο των Ελλήνων, ο Φ.Π.Α. ξεχάστηκε. Έμεινε να λειτουργεί υπόγεια, υποσυνείδητα και ύπουλα με ένα τρόπο που μόνο oι behavioral economists μπορούν να αντιληφθούν. Τι έκανε ο Φ.Π.Α.; Πολύ απλά τους περισσότερους Έλληνες φτωχότερους και τους φίλους αυτών που μας έφεραν το Φ.Π.Α., πλουσιότερους.
Με τη βοήθεια απλής αριθμητικής (δημοτικού) θα προσπαθήσω να εξηγήσω πόσο εμετικό, σιχαμένο και αηδιαστικό είναι το εφεύρημα που αποκαλούμε Φ.Π.Α. Ας δούμε ένα τυπικό παράδειγμα. Ένας νέος τριάντα ετών εργάζεται για έναν επιχειρηματία με μηνιαίο μισθό 500 ευρώ. Ο επιχειρηματίας μαζεύει σε ετήσια βάση ως προσωπικό εισόδημα περίπου 500.000 ευρώ. Ας υποθέσουμε ότι ο επιχειρηματίας τρώει τα μισά για να περνάει. Δεν χρειάζεται να πω τι ποσοστό του μισθού του χρησιμοποιεί ο τριαντάχρονος του παραδείγματος για να επιβιώνει και τι ποσοστό αποταμιεύει. Όταν και οι δύο αγοράσουν το ίδιο πακέτο τσίχλες από το περίπτερο θα πληρώσουν τον ίδιο φόρο! Όταν πάνε στο σινεμά να δουν την ίδια ταινία, θα πληρώσουν τον ίδιο φόρο! And wait, it gets even better: Ο επιχειρηματίας μπορεί και κάνει αγορές κόβοντας τιμολόγια στο ΑΦΜ της εταιρείας, αγοράζοντας για προσωπική του χρήση, χωρίς να πληρώσει Φ.Π.Α. αφού θα του επιστραφεί η αξία του Φ.Π.Α. από τα δημόσια ταμεία τα οποία γεμίζουν με τα δίφραγκα του φουκαρά τριαντάχρονου υπαλλήλου! Γαμώ; Ή μάλλον (τιμώντας την δεκαετία των ‘80ς) να αναρωτηθώ πιο σωστά: Και γαμώ;
Έχουμε λοιπόν τον φουκαρά που δεν έχει στον ήλιο μοίρα να φορολογείται στην πηγή με τους φόρους εισοδήματος να μην μπαίνουν ποτέ στην τσέπη του (παρακράτηση γαρ) και να έχει και ένα καπέλο 23% πάνω στο μηναίο του 500αρικο το οποίο αποφορολογημένο γίνεται 385 ευρώ. Από την άλλη ο μπρούκλης επιχειρηματίας, αν υποθέσουμε ότι δεν φοροδιαφεύγει στην πηγή (ναι, ναι, χρειάζεται και λίγο χιούμορ) τρώει τα 250.000 ευρώ με 23% του μένουν 192.500 ευρώ προς πραγματική αποφορολογημένη κατανάλωση, υποθέτοντας πάντα ότι δεν έχει χρησιμοποιήσει καθόλου το εταιρικό Α.Φ.Μ. για ιδία χρήση (ξέρω το έχω παρακάνει με το χιούμορ).
Το κερασάκι της συγκεκριμένης αφηγηματικής τούρτας είναι όταν ο επιχειρηματίας λέει στον 30χρονο υπάλληλο να είναι και ευχαριστημένος με αυτά που παίρνει, θυμίζοντας πόσα εκατομμύρια άνεργοι υπάρχουν εκεί έξω… Αυτή είναι η συγκλονιστικά απλή και απύθμενα ανήθικη λειτουργία του Φ.Π.Α. Να πριονίζει ασύμμετρα το εισόδημα εις βάρος των μη εχόντων υπέρ των εχόντων. You gotta love την Ευρώπη των λαών, της δικαιοσύνης, της ισονομίας και της κοινωνικής αξιοπρέπειας.
To Σύνταγμα της Ελλάδας λέει στο άρθρο 4, παράγραφος 5: «οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Για να βάζουμε και κάποια πράγματα στη θέση τους, τα τελευταία χρόνια της μνημονιακής περιόδου της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας, έγινε πολύς λόγος για την συνταγματικότητα ή μη πολλών νόμων, διατάξεων, εγκυκλίων, υπουργικών αποφάσεων, πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, και άλλων τέτοιων όμορφων. Πιστεύω ότι με τα όσα αναφέρω παραπάνω ο καθένας μπορεί να βγάλει συμπέρασμα για το αν η συμμετοχή μας στο ευρωπαϊκό κεκτημένο ευθυγραμμίζεται με την εθνική συνταγματικότητα ή αν το Σύνταγμα των Ελλήνων έχει γίνει εδώ και δεκαετίας ένα πατσαβούρι προκειμένου να σκουπίζουν τα ακριβά λουστρίνια τους οι τεχνοκράτες εκπρόσωποι των δανειστών όταν έρχονται να ελέγξουν τα κιτάπια του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους.
Και μια μικρή σημείωση προς όλους τους οικονομικούς τρομολάγνους, πληρωμένους και μη: Λέγεται ότι αν και όταν η χώρα περάσει σε κάποιας μορφής εθνικό νόμισμα, αυτό θα υποτιμηθεί έναντι του ευρώ. Δεκτόν. Εκτιμήσεις που ακούγονται κατά καιρούς κάνουν λόγο για μια άμεση υποτίμηση κατά 30-40%. Ας πούμε δεκτόν και αυτό. Αν η κυβέρνηση που θα κόψει εθνικό νόμισμα, παράλληλα στείλει στα τσακίδια τον Φ.Π.Α. και όλους τους εμπνευστές του, το πλήγμα από την μετάβαση στο νέο νόμισμα από 40% θα περιοριστεί σε 17%. Και δεν είναι το μόνο που θα μπορούσε να κάνει για να αναστρέψει την τροχιά φτωχοποίησης στην οποία βαδίζει από την δεκαετία του ’80 η Ελλάδα.
Απλά το καταγράφω επειδή πολλοί είναι αυτοί που απόρησαν όταν στο προηγούμενο άρθρο μου έγραψα ότι μια τεχνική χρεοκοπία δεν θα μας κάνει απαραίτητα φτωχότερους.
Μένοντας στο ανορθόδοξο μοτίβο με το οποίο ξεκίνησε το παρόν άρθρο, να κλείσω εξίσου ανορθόδοξα. Η προσπάθεια φτωχοποίησης της χώρας μας, η λυσσαλέα εμμονή να μετατραπεί η Ελλάδα σε μια ευρωπαϊκή Σιέρα Λεόνε, βρίσκει αντίσταση κυρίως από μια συγκεκριμένη ομάδα του Ελληνικού πληθυσμού: τους άνεργους και τις άνεργες. Όλοι αυτοί που αρνούνται μεροκάματα πείνας, όλοι αυτοί που έχουν γυρίσει την πλάτη στους εργασιακούς μαυραγορίτες, όλοι αυτοί που δεν σκύβουν το κεφάλι για πενταροδεκάρες, αυτοί είναι η τελευταία γραμμή άμυνας για όλους εμάς τους υπολοίπους που έχουμε μιας κάποιας μορφής δουλειά. Είναι υποχρέωση μας ως κοινωνία να τους προστατέψουμε. Και δεν μιλάω για συσσίτια, κοινωνικές προσφορές και άλλες τέτοιες φιλανθρωπικές ενέργειες. Μιλάω κυρίως για το πώς τους αντιμετωπίζουμε. Δεν είναι πολίτες Β’ ή Γ’ κατηγορίας. Είναι θεματοφύλακες της δικής μας αξιοπρέπειας και πρέπει όλοι μας να θυμόμαστε καθημερινά ότι περνούν πολύ δύσκολα αλλά αντέχουν, επιμένουν και κρατούν ολόκληρη τη χώρα όρθια και μακριά από την αφρικανοποίηση της.
Σε όλους αυτούς που έφτυσαν κατάμουτρα την ανασφάλιστη εργασία, τις 10ωρες και 12ωρες βάρδιες, τους μισθούς ψίχουλα, τα χουφτώματα στον πισινό, τα «ευέλικτα» ωράρια, τις προσβολές και τα μπινελίκια, την εργασιακή τρομοκρατία και ένα σωρό άλλα παρόμοια. Σε όλους αυτούς τους υπερήφανους ανθρώπους αφιερώνω το παρόν άρθρο και θέλω ταπεινά να δηλώσω ότι υποκλίνομαι στην δύναμη τους και το μεγαλείο τους. Σας ευχαριστώ που κρατάτε ψηλά την σημαία της αξιοπρέπειας.
Νίκος Σαρατσιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου