ΜΟΝΟ ΜΕ ΘΗΤΕΙΕΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΘΑ ΑΠΩΛΕΣΟΥΝ ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ ΤΑ «ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥΣ»

Του Αθανασόπουλου Περικλή
Αθήνα 31-1-2016
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία 30 χρόνια σχεδόν σε όλη την συνδικαλιστική ιεραρχία τα πρόσωπα που επικρατούν είναι διακομματικά, ανακυκλώνονται και παραμένουν τα ίδια.

Σε κάθε φορέα του Δημοσίου, είτε αυτός είναι κεντρικός όπως τα Υπουργεία, είτε εποπτευόμενος όπως οι ΔΕΚΟ κλπ, αυτοί που παραμένουν στα ινία της πολιτικής ποδηγέτησης του προσωπικού όσο και στην συμμετοχή στα Δ.Σ. για την  λήψη των αποφάσεων, παραμένουν οι ίδιοι.

Σε  περίπτωση ανανέωσης, τα καινούργια πρόσωπα ενώ «δίνουν όρκο» στην διατήρηση της φατρίας και του κατεστημένου, συνεχίζουν το καταστροφικό έργο χαλιναγωγώντας τους πολιτικούς με το πρόσχημα ότι σε περίπτωση ανυπακοής  «ρίχνουμε όλοι τα μολύβια κάτω».

Για τούτο φροντίζουν με μικροεξυπηρετήσεις του τύπου, μια καλή θέση στην υπηρεσία, ένα καλό γραφείο, μια καλή μετάταξη, η μια καλή απόσπαση, μια «ειδική» μεταχείριση από την υπηρεσία κλπ, να έχουν στον απόλυτο έλεγχο μέρους του προσωπικού επιτυγχάνοντας την συνεχή και διαρκή επανεκλογή τους.

Το σύστημα που επικρατεί, κυρίως στα κεντρικά Υπουργεία, είναι τόσο καλά στημένο ώστε ο κάθε υπάλληλος να νοιώθει ότι αν δεν «πειθαρχήσει» στην εντολή  του «Βασιλειά», και επειδή το σύστημα είναι διακομματικό, αμέσως γίνεται το "μαύρο πρόβατο" και αυτό σημαίνει ότι θα υπάρξει περιορισμός στην εξέλιξή του.

Αξιοπρόσεχτο είναι ότι τα περισσότερα συνδικαλιστικά στελέχη των υπουργείων έχουν χαμηλό επίπεδο σπουδών και γενικά μόρφωσης, πράγμα που επιβάλλει την εύρεση έξυπνων τρόπων για την επικράτησή τους, πρωτίστως με την άριστη διακομματική συνεργασία.

Είναι καθημερινό το φαινόμενο που οι «Βασιλιάδες» ξεπερνούν κάθε όριο επιχειρώντας,  όχι μόνο να  θέλουν να περάσουν εκβιαστικές θέσεις σε Υπουργούς, αλλά να πιέζουν υπηρεσιακούς παράγοντες για μικρορουσφέτια καθιστώντας τον εαυτόν τους διαρκή και βασικό  ρυθμιστή  της κατάστασης και να θέλουν να ελέγχουν το Βασίλειο τους.

Πολλές φορές  τα πρωτοκλασάτα συνδικαλιστικά στελέχη επιβραβεύονται για την «προσφορά» τους και καταλήγουν στα βουλευτικά έδρανα από τα οποία σε κορυφαίο επίπεδο πλέον στηρίζουν τις όποιες κυβερνητικές η μη πολιτικές.

Τέλος αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ότι, όλα αυτά τα συνδικαλιστικά στελέχη τα οποία εκπροσωπούν τους εργαζομένους τόσο στην κεντρική διοίκηση των Υπουργείων όσο και στα Δ.Σ. των ΔΕΚΟ τα οποία εγκρίνουν αποφάσεις «εν ελέω Θεού», αν δεν νομοθετηθεί ο ορισμός θητειών, όχι μόνο δεν πρόκειται να δουλέψουν ποτέ στην Ζωή τους, αλλά θα διαφεντεύουν το δημόσιο βίο και δεν πρόκειται η χώρα να πάει μπροστά.