ΔΝΤ-Σόιμπλε-Eurogroup υπονομεύουν την Ευρώπη- Τα 4 στρατηγικά όπλα της Ελλάδας στη κρίσιμη μάχη

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ

Το ξέραμε εδώ και καιρό. Η ΕΕ είναι διακρατικός μηχανισμός που λειτουργεί με αδιαφάνεια και προκλητική μεροληψία. Εξυπηρετεί πρωτίστως τα συμφέροντα των λίγων και μεγάλων σε βάρος των πολλών και μικρών.

Το βλέπουμε σε κάθε πράξη και κάθε μείζονα πρωτοβουλία. Η ισορροπία είναι σχεδόν πάντα ετεροβαρής. Οι μικρές χώρες οφείλουν να υπακούουν τους ισχυρούς και να κάνουν ότι αποφασίζει τελικά η Γερμανία.

Την ταξική αυτή μεροληψία, την είδαμε να εκφράζεται και να υλοποιείται, με τον χειρότερο τρόπο, στα χρόνια της πρόσφατης κρίσης.  Οι αδύναμες οικονομικά χώρες του νότου υποχρεώθηκαν να υπαχθούν σε θεραπείες-σοκ, με μέτρα πρωτοφανούς λιτότητας και περικοπές του κοινωνικού κράτους, προκειμένου να εξυπηρετηθεί το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της εσωτερικής υποτίμησης και της αύξησης της ανταγωνιστικότητας των πληττόμενων οικονομιών.

Μόνο που αυτό είχε ένα τεράστιο κοινωνικό κόστος(ανεργία, ύφεση, φτώχεια), συνέπεια βαριά που ανάγκασε πολλούς στην Ευρώπη να ξανασκεφθούν την ανοχή τους σε αυτές τις πολιτικές που οδηγούν στην αποδόμηση της ίδιας της ευρωπαικής ιδέας της αλληλεγγύης και της συνεργασίας.

Η προσφυγική κρίση και η ανοικτά ρατσιστική και ξενοφοβική στάση πολλών κρατών-μελών της ΕΕ, επέτεινε τα υπαρξιακά ερωτήματα στην καρδιά της Ευρώπης.

Ο επικίνδυνος δυισμός της Ευρώπης

Αυτή η αντίφαση, ανάμεσα στην κοινωνική Ευρώπη και τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, στην  αλληλεγγύη και τα κλειστά σύνορα, στην πρόοδο και την οπισθοδρόμηση σε εθνικιστικές ακρότητες, ορίζει καθοριστικά την εικόνα της σημερινής Ευρώπης και την διαπερνά από αάκρη σε άκρη.

Είναι μια Ευρώπη διαιρεμένη, διχασμένη, άτολμη και αδύναμη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του μέλλοντος. Μια Ευρώπη που βλέπει άφωνη και αμήχανη να αναδύεται το φάντασμα του νεοναζισμού, ως απότοκος των πολιτικών της. Το πρόσφατο παράδειγμα της Αυστρίας αλλά και η απειλή Λεπέν στη Γαλλία, δίνουν το στίγμα της ακροδεξιάς επίθεσης στην καρδιά της ΕΕ.

Σ΄αυτή την Ευρώπη καλείται η Ελλάδα και η ελληνική κυβέρνηση να δώσει μάχες για να προασπίσει τα αυτονόητα. Την υλοποίηση μιάς συμφωνίας, τη κοινή λογική, τη Δημοκρατία και τη διαφάνεια. Γιατί, με πρωτεργάτη το ΔΝΤ και συνεργάτες κορυφαία στελέχη της οικονομικής διοίκησης της Ευρωζώνης, τίποτα από τα παραπάνω δεν θεωρούνται πλέον δεδομένα.

Η αυτονόμηση του Eurogroup

Για μια ακόμη φορά, αυτή τη φορά με απροκάλυπτο τρόπο, το περίφημο Eurogroup, ο προνομιακός χώρος του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Β. Σόιμπλε, όπου ασκεί ανενόχλητος ηγεμονία με την συνδρομή του Ολλανδού αγρονόμου Γερούν Ντάσιελμπλουμ και των χωρών δορυφόρων της Γερμανίας(Σλοβακία, Σλοβενία, Τσεχία, κα), υποδηλώνει με εμφατικό τρόπο την πολιτική αυτονομία του από τα υπόλοιπα θεσμικά όργανα της ΕΕ.

Η αυτονόμηση αυτή εκδηλώνεται με ποικίλους τρόπους:

1. Με την συνεχή αμφισβήτηση των θεσμικών εκπροσώπων της Ενωσης(Κομισιόν, ΕSM, ΕΚΤ), σε όλα τα επίπεδα. Είναι περίφημες οι συγκρούσεις του κ. Σόιμπλε με τον κ. Ντράγκι, για στρατηγικής σημασίας θέματα της Ευρωζώνης, όπως η ποσοτική χαλάρωση.
2.  Με την επικίνδυνη ταύτιση του με τις θέσεις του ΔΝΤ. Την στιγμή που όλοι οι θεσμικοί φορείς της Ευρώπης, διαφοροποιήθηκαν, σε μεγάλο βαθμό από τις απίστευτα υπερβολικές απαιτήσεις του Ταμείου, όσον αφορά τη λήψη πρόσθετων μέτρων από την ελληνική κυβέρνηση με μελλοντική ισχύ, ο κ. Σόιμπλε και το Eurogroup, στηρίζουν εν πολλοίς τη πολιτική του ΔΝΤ, ζητώντας περισσότερο αξιόπιστα μέτρα από την ελληνική κυβέρνηση.
3. Αυτό ακριβώς κάνει το Eurogroup, όταν απορρίπτει την ελληνική πρόταση για δημιουργία μηχανισμού εξισορρόπησης των δημοσιονομικών μεγεθών, επειδή απλά δεν ικανοποιείται το ΔΝΤ!
4. Τη στιγμή που ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζ. Κ.Γιούνκερ χαρακτηρίζει παράλογη και αντιδημοκρατική την εμμονή του ΔΝΤ για νομοθετική λήψη μέτρων, ζητώντας την άμεση σύγκληση έκτακτου Eurogroup, ο κ. Ντάισελμπλουν, το τσιράκι του κ Σόιμπλε, προσποιείται ότι το θέμα είναι επείγον, αλλά μεταθέτει το νέο Εurοgroup ακόμη και την μεθεπόμενη εβδομάδα, προκειμένου να βρεθεί κοινός τόπος. Να υποχωρήσει δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση που εκβιάζεται ωμά. Τέτοια ευαισθησία!

Η Γερμανική Ευρώπη

Είναι φανερό ότι πίσω από την υποκριτική αυτή στάση των εκπροσώπων του Eurogroup, οι οποίοι αδιαφορούν πλήρως ακόμη και για όσα λέει ο πρόεδρος της Κομισιόν  και οι εκπρόσωποι του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου που ασκούν έλεγχο στο ελληνικό πρόγραμμα, υποκρύπτεται και πάλι η αποκρουστική εικόνα της Γερμανικής, πειθαρχημένης Ευρώπης.

Ο ηγεμονικός ρόλος της Γερμανίας είναι παντού ορατός. Ολοι ρωτούν για όλα τους Γερμανούς. Από τη στιγμή που ο Σόιμπλε είπε όχι στη σύνοδο κορυφής για την Ελλάδα, ο πρόεδρος του Ευρωπαικού Συμβουλίου, Ντ. Τουσκ, κάνει τα πάντα για να παραπέμψει το θέμα στο Eurogroup, στην έδρα του Σόιμπλε δηλαδή.

Η ελληνική κυβέρνηση, διαβλέποντας την διαίρεση στο εσωτερικό της Ευρώπης και θέλοντας να περιορίσει την επικίνδυνη διείσδυση των θέσεων του ΔΝΤ στην ευρωπαική πολιτική, καθώς αυτή επηρεάζει άμεσα και αρνητικά την προσπάθεια της ελληνικής οικονομίας να επανέλθει στην ανάπτυξη, επιχειρεί να φέρει το πρόβλημα των πρόσθετων μέτρων στη ανοικτή πολιτική διαδικασία διαπραγμάτευσης στο υψηλότερο επίπεδο των αρχηγών κρατών.

Ωστόσο οι μηχανισμοί επιρροής εντός της ΕΕ έχουν ενεργοποιηθεί από το Βερολίνο, το οποίο επιθυμεί διακαώς την συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα. Στόχος είναι το ελληνικό θέμα να μείνει στο επίπεδο του μηχανισμού που λέγεται Eυrogroup. Ενός παντελούς αδιαφανούς μηχανισμού, όπως έχει κατ΄επανάληψη καταγγείλει και ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης, που ίδρυσε το πανευρωπαικό κίνημα DiEM 25  με στόχο την διαφάνεια στη λειτουργία όλων των θεσμών της ΕΕ.

Μέχρι να συμβεί αυτό, οι «μικρές» χώρες θα απειλούνται και θα εκβιάζονται ανοικτά, από τους εκπροσώπους-θιασώτες αυτής της αξιολύπητης και αγνώριστης Ευρώπης.

H μάχη της Ελλάδας

Η Ελλάδα βιώνει εδώ και 6 χρόνια αυτή ακριβώς την πολιτική των ευρωπαίων εταίρων και δανειστών μας. Η ΕΕ έβαλε το ΔΝΤ στο παιγνίδι και επιμένει να το διατηρεί σε αυτό, με εντολή Σόιμπλε.

Το τελευταίο ενάμιση χρόνο, η κυβέρνηση Τσίπρα προσπαθεί να αλλάξει αυτή την εικόνα. Εις μάτην όμως καθώς είναι θέμα συμμαχιών και συσχετισμών. Το 2015 η ελληνική κυβέρνηση έδωσε τη μάχη σχεδόν μόνη απέναντι σε 27 χώρες, με τη ευγενική βοήθεια και μεσολάβηση της Γαλλίας, η οποία τηρεί πολύ διακριτική και ανεκτική στάση απέναντι στη γερμανική κυρίαρχη πολιτική.

Η νέα μάχη που δίνει τώρα η ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να αποκρούσει τις εξωθεσμικές και αντιδημοκρατικές απαιτήσεις του ΔΝΤ για νομοθέτηση από τώρα προληπτικά, πρόσθετων μέτρων που θα εφαρμοσθούν εάν δεν επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι.

Η προκλητική αυθάδεια του Ταμείου, να μην δέχεται την ελληνική αντιπρόταση για δημιουργία μηχανισμού αυτόματης εξισορρόπησης των δημοσιονομικών  μεγεθών, τη στιγμή που οι ευρωπαικοί θεσμοί την συζητούν και ως θέση αρχής την αποδέχονται, αποκαλύπτει το μέγεθος του ευρωπαικού προβλήματος.

Η επαμφοτερίζουσα στάση του Eurogroup, με τις ευλογίες Σόιμπλε,στο θέμα αυτό, το ευθυγραμμίζει με την γραμμή του ΔΝΤ και προκαλεί τους άλλους θεσμούς της ΕΕ.

Τα 4 στρατηγικά όπλα της Ελλάδας στη μάχη της αξιολόγησης

Ομως παρά τις προφανείς δυσκολίες,στη κρίσιμη και οριακή πλέον διαπραγμάτευση η Ελλάδα έχει πολλά όπλα για να ελπίζει σε αίσια έκβαση. Συγκεκριμένα:

1. Εχει την αποδοχή κορυφαίων εκπροσώπων ευρωπαικών θεσμών. Η επίθεση του προέδρου της Κομισιόν Ζ.Κ Γιούνκερ κατά του ΔΝΤ για την στάση του, δείχνει ότι κάποιοι στις Βρυξέλλες αντιλαμβάνονται την σοβαρή απειλή που συνιστά η στάση του Ταμείου και των ενδοευρωπαικών συμμάχων του, για την ενότητα και το μέλλον της Ευρώπης.
2. Δεν είμαστε πλέον μόνοι. Εκτός της διακριτικής συμπαράστασης της Γαλλίας, το μέτωπο του νότου έχει διευρυνθεί και περιλαμβάνει και την Πορτογαλία, εκτός της Ιταλίας που στέκεται γενικά στο πλευρό της Ελλάδας, διεκδικώντας μιά άλλη πορεία για την Ευρώπη.
3. Υπάρχει το προσφυγικό ζήτημα. Η κρίση δεν έχει λήξει. Η κατάπτυστη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για μαζικές απελάσεις προσφύγων, με στόχο να σταματήσουν οι ροές, μόλις έχει αρχίσει να εφαρμόζεται. Η Ελλάδα είναι ένα από τους πλέον σημαντικούς παράγοντες αυτής της κρίσης. Και ενώ δεν φαίνεται να την λαμβάνουν υπόψη για τον υπολογισμό των οικονομικών μεγεθών, φαίνεται ότι την συνυπολογίζουν ως προς την ανάσχεση των προσφυγικών ροών. Και για αυτό δεν είναι λογικό να επιθυμούν μια Ελλάδα σε διαρκή κρίση και εκτός Ευρωζώνης.
4. Το Βrexit είναι ένας ακόμη παράγοντας που αναμένεται να παίξει ρόλο στη τελική διαπραγμάτευση. Η ΕΕ δεν θα επιθυμούσε, ένα μήνα πριν το βρετανικό δημοψήφισμα, να επαναληφθεί μια μεγάλη κρίση με την Ελλάδα, επαναφέροντας το Grexit στο προσκήνιο.

Αυτά τα σημαντικά στρατηγικά «όπλα» οφείλει και πρέπει να αξιοποιήσει η κυβέρνηση με σύνεση και μαεστρία, ώστε να επιτύχει το μέγιστο δυνατό, θετικό αποτέλεσμα για τη χώρα.

Η νίκη της Ελλάδας, νίκη της Ευρώπης

Οπως όλα όμως δείχνουν η λύση θα δοθεί με βάση την ελληνική πρόταση για θεσμοθέτηση μηχανισμού αυτόματης εξισορρόπησης. Οι τροποποιήσεις και προσθήκες που θα γίνουν, δεν θα πρέπει να αλλοιώνουν την γενική ιδέα της πρότασης.

Η απαίτηση κάποιων στην ΕΕ να συμπληρωθεί η πρόταση με μια γενική περιγραφή μέτρων που δέον να ληφθούν μπορεί όμως να αποτελεί παγίδα, καθώς θα εγκλωβίζει τη χώρα και τη κυβέρνηση σε συγκεκριμένη δεξαμενή μέτρων από την οποία θα είναι δύσκολο να ξεφύγει.

Βασική επιδίωξη του Ταμείου και κάποιων στο Eurogroup, είναι να οδηγήσουν την κυβέρνηση μόνο σε περικοπές δαπανών, κάτι που σημαίνει νέες πιθανές μειώσεις μισθών, συντάξεων ενώ επανέρχεται από το παράθυρο και το θέμα των απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων.

Η μάχη τις επόμενες ημέρες θα είναι δύσκολη για την ελληνική πλευρά. Δυστυχώς στη μάχη αυτή, το εσωτερικό μέτωπο δεν είναι αρραγές και ενωμένο. Η αντιπολίτευση αντί να ασκεί κριτική στον παραλογισμό του Ταμείου και να ενώνει τις προσπάθειες του με αυτές των σοβαρών ευρωπαίων πολιτικών και της κυβέρνησης, προτιμά να ασκεί σκληρή κριτική στον πρωθυπουργό και να ζητά την παραίτησή του.

Εάν η κυβέρνηση τα καταφέρει τελικά, κάτι που δεν είναι ανέφικτο, με το λιγότερο δυνατό  κόστος, η νίκη της θα είναι νίκη όλων όσοι μάχονται για μια άλλη, δημοκρατική Ευρώπη. Μια Ενωση με κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη.