Τι ΔΕΝ θα έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου

Οι ύμνοι και τα «δοξαστικά» που εκπέμφθηκαν από ηγέτες και ηγετίσκους του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ (που καλύπτεται πίσω από τον κομματικό «μπερντέ» του Κινήματος Αλλαγής) για την προσωπικότητα και την ιστορική συνεισφορά του Ανδρέα Παπανδρέου κατά την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννησή του δεν προκαλούν μόνο θλίψη, αλλά και οργή.
Του Μενέλαου Γκίβαλου
Η κομματική εκμετάλλευση και η εμπορευματοποίηση ιστορικών προσωπικοτήτων είναι, ασφαλώς, συνήθεις «πρακτικές» για τους φορείς του πολιτικού μας συστήματος.

Όμως αποτελεί ιστορική πρόκληση το γεγονός ότι οι επίγονοι του Ανδρέα Παπανδρέου, όχι μόνο δεν σεβάστηκαν και δεν διαφύλαξαν την ιστορική κληρονομιά του ΠΑΣΟΚ και του ιδρυτή του, αλλά, αντίθετα, ευτέλισαν, απαξίωσαν και διέσυραν κάθε στοιχείο της ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας του ΠΑΣΟΚ, ενώ απεμπόλησαν και περιφρόνησαν τα συμφέροντα της μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας που αποτελούσε τη ζωογόνο μήτρα του ΠΑΣΟΚ.

Το σημερινό «υπόλειμμα» του ΠΑΣΟΚ δεν αποτελεί παρά το ανεστραμμένο «κοσμοείδωλο» του ΠΑΣΟΚ και του ιδρυτή του, που ταυτίστηκε μαζί τους η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Αντί, λοιπόν, να εμπορευματοποιούν τη μνήμη, την ιστορική συνεισφορά, το έργο του και τις αξίες που υπηρέτησε ο Ανδρέας Παπανδρέου, θα ήταν καλύτερα οι σημερινοί και οι κατά καιρούς κληρονόμοι να αναλογισθούν τι ΔΕΝ θα έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου, σε πλήρη αντίθεση με τις πολιτικά εγκληματικές δικές τους επιλογές.
• Δεν θα μετέτρεπε ποτέ το ΠΑΣΟΚ σε όχημα εγκατάστασης και νομιμοποίησης της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής στην Ελλάδα και δεν θα είχε «συνέταιρο» στην κυβερνητική εξουσία τη διαπλοκή, όπως έπραξε η νεοφιλελεύθερη – εκσυγχρονιστική Σοσιαλδημοκρατία του σημιτικού καθεστώτος.
• Δεν θα δεχόταν ποτέ να παραδοθεί η πολιτική και οικονομική κυριαρχία της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στους εκβιαστές-δανειστές. Μήπως γνωρίζουν, μήπως διάβασαν ποτέ οι κληρονόμοι και σημερινοί «διαχειριστές» του ΠΑΣΟΚ ποια ήταν η άποψη του Ανδρέα Παπανδρέου για το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, τον ΟΟΣΑ και τους άλλους διεθνείς μηχανισμούς ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1970; Θυμούνται, έστω και αμυδρά, σήμερα την πρώτη, ιδρυτική αρχή της εθνικής ανεξαρτησίας;
• Δεν θα συνέπραττε ποτέ στον ευτελισμό και την περιφρόνηση της λαϊκής κυριαρχίας και των δημοκρατικών θεσμών, όπως συνέβη με τον διορισμό του εκπροσώπου της τραπεζικής δομής Λουκά Παπαδήμου στη θέση του πρωθυπουργού, με πρωταγωνιστές τα κατάλοιπα της χούντας που στη συνέχεια ενσωματώθηκαν, αυτονόητα και αυτόματα, στην ακροδεξιά Νέα Δημοκρατία. Μήπως θυμούνται οι επίγονοι, έστω και συνειρμικά, τη δεύτερη ιδρυτική αρχή, αυτή της λαϊκής κυριαρχίας;
• Τέλος, ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν θα αναγόρευε ποτέ σε στρατηγικό του εχθρό ένα κόμμα που θα ανήκε στον δημοκρατικό, προοδευτικό και αριστερό χώρο. Πάντοτε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ επεδίωκε τη συνεργασία των δημοκρατικών κομμάτων (ανεξάρτητα από τα λάθη που διαπράχθηκαν εκατέρωθεν) και είχε καθορίσει ως στρατηγικό – ιστορικό του αντίπαλο τη δεξιά – συντηρητική παράταξη και τα συμφέροντα που αυτή εκπροσωπούσε. Δεν είχε, βλέπετε, συλλάβει τη «σοφή» θεωρία των «ίσων αποστάσεων» ώστε να μπορεί να μετατρέψει το ΠΑΣΟΚ, όπως συμβαίνει τις περίεργες αυτές εποχές, σε κομματική βακτηρία της ακροδεξιάς – νεοφιλελεύθερης ΝΔ.

Για όλους αυτούς τους λόγους, την περίοδο της ιστορικής κρίσης για τη χώρα η μεγάλη κοινωνική συμμαχία, η βάση του ΠΑΣΟΚ, εγκατέλειψε μαζικά ένα κόμμα που μετατράπηκε σε «άδειο όστρακο» από ιδέες, αρχές και αξίες.
Η κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ δεν «σαγηνεύτηκε», δεν παραπλανήθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Απάντησε στα διλήμματα της Ιστορίας με βάση τις αρχές και τις αντιλήψεις που η ίδια υπηρετούσε μέχρι τότε.
Και αρνήθηκε να νομιμοποιήσει τη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ και την ενσωμάτωσή του στο διαπλεκόμενο – συστημικό καθεστώς.
Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν κατανόησε ο πολιτικός μηχανισμός συμφερόντων που οδηγεί σήμερα το ΠΑΣΟΚ στον πλήρη αφανισμό, υβρίζοντας και απειλώντας κόμματα και πρόσωπα του αριστερού – προοδευτικού χώρου που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τους ιστορικούς – φυσικούς συμμάχους.

Όμως τα πάντα έχουν ήδη κριθεί. Κώστας Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου, Ευάγγελος Βενιζέλος, ο κάθε ένας σύμφωνα με τις αντιλήψεις και τις μεθόδους του, οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ στην απαξίωση και στον πολιτικό και ιδεολογικό του «θάνατο».
Η σημερινή «ηγεσία» αρκείται στην τέλεση πολιτικών μνημοσύνων κάθε 3η του Σεπτέμβρη, όταν όλοι μαζί «θυμούνται» τον Ανδρέα Παπανδρέου, για να τον ξεχάσουν όλες τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου.
Δημοσιεύθηκε στο φύλλο 88 της «Νέας Σελίδας» την Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2019.