Η Βενεζουέλα (Venezuela που προφέρεται στα αμερικανικά ισπανικά: Μπενεσουέλα, αλλά στην Ισπανία Μπενεθουέλα) ή επίσημα Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας (ισπανικά: República Bolivariana de Venezuela) είναι χώρα της Νότιας Αμερικής, πρώην ισπανική αποικία. Συνορεύει με την Κολομβία στα δυτικά, με τη Βραζιλία νότια και τη Γουιάνα στα ανατολικά. Στα βόρεια βρέχεται από τη θάλασσα της Καραϊβικής και οριοθετείται από τα χωρικά ύδατα των: Δομινικανή Δημοκρατία, Αντίγκουα και Μπαρμπούντα, Τρινιντάντ και Τομπάγκο, Γρενάδα, Ολλανδικές Αντίλλες και Μπαρμπάντος. Πρωτεύουσα είναι το Καράκας.
Ο πρώην πρόεδρος της χώρας Ούγκο Τσάβες ήταν γνωστός για την προώθηση του δημοκρατικού σοσιαλισμού στη χώρα, για την καλή του σχέση με τον Φιντέλ Κάστρο και τις πρωτοβουλίες του να δημιουργήσει ένα αντίβαρο στην Αμερικανική επιρροή στη Λατινική Αμερική. Η οικονομία της χώρας στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στα μεγάλα αποθέματα πετρελαίου που διαθέτει, τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Ο πετρελαϊκός τομέας αποτελεί περίπου ένα τρίτο του ΑΕΠ
της χώρας και παράγει περίπου το 80% των εξαγωγών. Η κυρίαρχη εταιρεία
είναι η Petroleos de Venezuela, PDVSA. Η Βενεζουέλα είναι μία από τις
πέντε ιδρυτικές χώρες του ΟΠΕΚ.
Η ίδια η ιδέα του ΟΠΕΚ, προτάθηκε από τον Βενεζουελανό Χουάν Πάμπλο
Πέρες Αλφόνσο, ως απάντηση στις χαμηλές τιμές του πετρελαίου τον
Αύγουστο του 1960.
Η Βενεζουέλα παράγει επίσης και σημαντικές ποσότητες καφέ και κακάο. Κατά το 1970,
ήταν κοντά στην Κολομβία σε παραγωγή καφέ, αλλά σήμερα ο πετρελαϊκός
τομέας έχει επηρεάσει αρκετά την αγροτική παραγωγή. Ακόμη, είναι η πρώτη
χώρα παγκοσμίως που κατάργησε τη θανατική ποινή για όλα τα εγκλήματα,
το 1863.
Πετρέλαιο
Η Βενεζουέλα διαθέτει τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου και τα όγδοα μεγαλύτερα φυσικού αερίου στον κόσμο και βρίσκεται διαρκώς ανάμεσα στους δέκα μεγαλύτερους παραγωγούς αργού πετρελαίου.[37] Το 2010 αποδείχθηκε η ύπαρξη του 40,4% των αποθεμάτων πετρελαίου, με αποτέλεσμα η Βενεζουέλα να ξεπεράσει τη Σαουδική Αραβία ως η χώρα με τα μεγαλύτερα αποθέματα αυτού του τύπου.[38] Τα κύρια αποθέματα πετρελαίου βρίσκονται γύρω και κάτω από τη λίμνη Μαρακαΐμπο,
τον κόλπο της Βενεζουέλας και την κοιλάδα του Ορινόκο, όπου βρίσκονται
τα μεγαλύτερα αποθέματα της χώρας. Πέρα από τα συμβατικά αποθέματα και
τα δεύτερα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου στο δυτικό ημισφαίριο,[39]
η Βενεζουέλα διαθέτει και μη συμβατικά αποθέματα πετρελαίου (όπως
πετρελαιούχες άμμους και άσφαλτο) τα οποία είναι ίσα με τα παγκόσμια
αποθέματα συμβατικού πετρελαίου.[40] Όμως, η Βενεζουέλα είναι μία από τις λίγες χώρες οι οποίες βασίζονται στην υδροηλεκτρική ενέργεια για την παραγωγή ηλεκτρισμού.
Στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, στην παραγωγή πετρελαίου είχαν
εμπλακεί οι αμερικανικές εταιρείες, αρχικά ενδιαφερόμενες μόνο για
αγοραστικές παραχωρήσεις. Το 1943, η νέα κυβέρνηση εισήγαγε το μοίρασμα
των κερδών 50/50 ανάμεσα σε κυβέρνηση και πετρελαιοβιομηχανία. Το 1960,
με νέα δημοκρατική κυβέρνηση, ο υπουργός υδρογονανθράκων Χουάν Πάμπλο
Πέρες Αλφόνσο οδήγησε στη δημιουργία του ΟΠΕΚ. Το 1973, η Βενεζουέλα ψήφισε την κρατικοποίηση των πετρελαιοβιομηχανιών, η οποία τέθηκε σε εφαρμογή το 1976, με την εταιρεία Petróleos de Venezuela (PDVSA). Τα επόμενα χρόνια η Βενεζουέλα δημιούργησε ένα τεράστιο σύστημα διυλιστηρίων και αγορών στις ΗΠΑ και την Ευρώπη.
Σύμφωνα με στοιχεία του 2018, η Βενεζουέλα διαθέτει στην παγκόσμια αγορά το φθηνότερο πετρέλαιο στο κόσμο.[41]
4 σχόλια:
Έπρεπε από αυτό να καταλάβουμε γιατί "χτυπέται" η Βενεζεούλα;;;
Τους αλήτες να θέλουν να ρίξουν αυτόν τον μεγάλο δημοκράτη τον Μαδούρο!
Οσοι έχουν περάσει από κομματικούς σχηματισμούς της Αριστεράς έχουν αποκτήσει βαθιά τεχνογνωσία στη δικαιολόγηση σιχαμάτων. Εχουν ξεπλύνει από στυγερούς δικτάτορες, όπως ο Στάλιν, μέχρι μαρούλια από το ραδιενεργό νέφος του Τσερνομπίλ. Επομένως η υπεράσπιση του εκλεγέντος με βία και νοθεία Νικολάς Μαδούρο είναι πανεύκολη. Θα μιλήσουν για το καλό του λαού, για τους κακούς Αμερικανούς, για τις χειρότερες πετρελαϊκές εταιρείες. Θα πουν πως ο παγκόσμιος καπιταλισμός θέλει να τσακίσει το λίκνο της σοσιαλιστικής αντίστασης...
Τι κι αν υπάρχουν νεκροί στους δρόμους και τα τεθωρακισμένα του στρατού συνθλίβουν άοπλους διαδηλωτές; Εκείνοι που μιλούσαν για «χούντα», επειδή έπεσαν κάποια δακρυγόνα στο Σύνταγμα, θεωρούν ότι οι Βενεζουελανοί διαδηλωτές τα ήθελαν και τα έπαθαν. Συμμετέχουν –έστω αν δεν το γνωρίζουν οι ίδιοι– σε ένα αμερικανοκίνητο πραξικόπημα και επομένως η «σοσιαλιστική δημοκρατία» του Μαδούρο πρέπει να πατήσει επί πτωμάτων.
Τι κι αν το καθεστώς κατάργησε εν μια νυκτί τη Βουλή για να την αντικαταστήσει –λέει– με ένα πιο... «αντιπροσωπευτικό σώμα»; Οσοι φώναζαν για τον «μη εκλεγμένο Παπαδήμο» (που είχε την εμπιστοσύνη 255 ελευθέρως εκλεγμένων βουλευτών) τώρα κατανοούν ότι οι στιγμές είναι κρίσιμες για τη Βενεζουέλα και αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να τα συζητάμε. Τι κι αν παραμονές των εκλογών συνελήφθη ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Ε, δεν υπάρχουν εκεί τα φασιστικά φαινόμενα να τοιχοκολλούν φάτσες βουλευτών στους δρόμους με το τρομοκρατικό σύνθημα «Εσύ θα προδώσεις τη Μακεδονία;».
Τι κι αν οι πολίτες περιμένουν με τις ώρες στα φρουρούμενα από τον στρατό σούπερ μάρκετ, αναγκάζονται να τρέφονται με ζωοτροφές, αν κι όταν τις βρίσκουν; Ομως ευτυχώς δεν λιποθυμούν παιδιά από την πείνα στα σχολεία, όπως γινόταν προ του 2015 στην Ελλάδα, κι ευτυχώς μετά ήρθε η λαοσωτήριος κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και χορτάσαμε ψωμί. Τι κι αν ο πληθωρισμός κυμαίνεται στο 1.500.000%-2.500.000%; Τουλάχιστον στη Βενεζουέλα γλίτωσαν το μνημόνιο...
Η Διεθνής Αμνηστία εξέδωσε προ δύο μηνών μια συγκλονιστική έκθεση με τίτλο «Η πείνα, η τιμωρία και ο φόβος είναι η φόρμουλα για την καταστολή στη Βενεζουέλα υπό τον Νικολάς Μαδούρο» (20.2.2019). Στην έκθεση αναφέρεται ότι, εκτός από τις φυλακίσεις και τους βασανισμούς αντιφρονούντων, «έχουν τεκμηριωθεί έξι εξωδικαστικές εκτελέσεις από τα ειδικά σώματα ασφαλείας FAES [...] με όμοιο τρόπο. Τα θύματα συμμετείχαν στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις τις προηγούμενες ημέρες, ενώ η κριτική κάποιων από αυτούς κατά του Νικολάς Μαδούρο είχε γίνει viral (σ.σ.: είχε μεγάλη δημοσιότητα/αναπαραγωγή) στα κοινωνικά δίκτυα».
Τόσο καλά, τόσο σοσιαλιστικά, τόσο δημοκρατικά...
Παλαιότερα οι δηλώσεις δυτικών αξιωματούχων –ακόμη και των υπεράνω υποψίας σοσιαλιστών– αποτελούσαν παρέμβαση στα εσωτερικά ενός κράτους στοχεύοντας στην εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του. Αντιθέτως οι ένοπλες επεμβάσεις των Σοβιετικών γίνονταν για το καλό της ανθρωπότητας. Αυτού του τύπου η σταλινική ρητορεία διανθιζόταν και με δίκες προθέσεων των μεν, για να δικαιολογηθούν οι απεχθείς πράξεις των δε. Ή, όπως έλεγαν το 1968, η επέμβαση του Σοβιετικού Στρατού στην Τσεχοσλοβακία ήταν δικαιολογημένη, διότι πρόθεση των ΗΠΑ ήταν κ.λπ., κ.λπ. Το ίδιο προπαγανδιστικό τέχνασμα χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ και γενίτσαροί του για να ξεπλύνουν το αιματοβαμμένο καθεστώς του Νικολάς Μαδούρο. Ο κ. Νίκος Μπίστης, για παράδειγμα, εκτιμά πως υπάρχει «απόπειρα πραξικοπήματος» της αντιπολίτευσης με γνωστές στον ίδιο προθέσεις («Αίμα και πετρέλαιο», «Εθνος» 2.5.2019). Παρά την καταπίεση, την πείνα, τις δολοφονίες της βενεζουελάνικης κυβέρνησης ο κ. Μπίστης δεν πιάνεται κορόιδο. «Ας μην κοροϊδευόμαστε», γράφει. «Οι επίδοξοι πραξικοπηματίες επείγονται για αίμα για να έχουν πετρέλαιο». Οπως γινόταν παλιά, οι εικαζόμενες προθέσεις της αντιπολίτευσης χρησιμεύουν για το ξέπλυμα του εκλεκτού του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος –σημειωτέον– έχει ήδη τον στρατό στους δρόμους.
Αυτή τη στιγμή ο «εκλεγμένος» (σε εκλογές που καμιά Δημοκρατία αναγνώρισε) Μαδούρο χρησιμοποιεί τον στρατό εναντίον άοπλων ανθρώπων. Τα τεθωρακισμένα του συνθλίβουν διαδηλωτές. Ειδικές δυνάμεις του καθεστώτος δολοφονούν στα σπίτια τους ανθρώπους που κάνουν κριτική στον Πρεζιντέντε. «Αξιωματικοί των Ειδικών Δυνάμεων του καθεστώτος (FAES) εκτέλεσαν τον 29χρονο Luis Enrique Ramos Suarez μέσα στο σπίτι του στις 24 Ιανουαρίου. Την προηγούμενη ημέρα είχε κοινοποιήσει μέσω των κοινωνικών δικτύων ένα κάλεσμα για αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στην πόλη Carora... Δύο μέρες πριν ο 19χρονος αρτοποιός Alixon Pizani πέθανε από σφαίρα στον λαιμό, ενώ διαδήλωνε στην περιοχή Catia δυτικώς του Καράκας. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες ένστολος αστυνομικός πυροβόλησε προς το πλήθος και τραυμάτισε σοβαρά άλλους δύο» (Διεθνής Αμνηστία, «Venezuela: Hunger, punishment and fear, the formula for repression used by authorities under Nicolas Maduro» 20.2.2019).
«Ξέρω μόνο μια ανάμειξη του στρατού με προοδευτικό πρόσημο, την Επανάσταση των Γαρυφάλλων στην Πορτογαλία», θυμάται ο κ. Μπίστης. Λάθος. Σύμφωνα με το σκεπτικό του και στη Βενεζουέλα η ανάμειξη του στρατού, υπό τις διαταγές του Μαδούρο, έχει προοδευτικό πρόσημο. Υπάρχει κάτι πιο προοδευτικό από την υπεράσπιση της δημοκρατίας, απέναντι σε πραξικοπηματίες, οι οποίοι μάλιστα θέλουν να κλέψουν το πετρέλαιο;
Μπορούμε να μιλήσουμε για πραξικόπημα στην περίπτωση της Βενεζουέλας; Εχουμε μια αντιπολίτευση, διωκόμενη, η οποία καλεί τον λαό να εξεγερθεί κατά της κυβέρνησης. Δεν χρησιμοποιεί τη δύναμη του στρατού, ο οποίος παραμένει πιστός στην κυβέρνηση. Ζητάει όμως τη συμπαράστασή του στο όνομα του λαού, ο οποίος έχει καταδικασθεί στην απόλυτη φτώχεια, στην απουσία στοιχειωδών αγαθών, ακόμη και του ηλεκτρικού ρεύματος, και το κυριότερο, στο όνομά του ζητάει εκλογές. Ο επικεφαλής της, θα μου πείτε, έχει αυτοανακηρυχθεί πρόεδρος της χώρας. Αν όμως δεν είχε τη δυνατότητα να κινητοποιήσει τον λαό, κι αν δεν τον είχαν αναγνωρίσει τόσα κράτη σε όλον τον κόσμο, θα ήταν απλώς ψώνιο. Ο Γκουαϊδό δεν είναι ψώνιο. Δεν ξέρω αν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τον Μαδούρο.
Και τώρα ας έλθουμε στη δική μας «Νεο-γλώσσα». Η κυβέρνησή μας και τα όργανα επικοινωνίας που διαθέτει έχουν βαφτίσει «πραξικόπημα» την εξέγερση στη Βενεζουέλα. Οι σχέσεις της με το καθεστώς Μαδούρο παραμένουν σκοτεινές. Το ερώτημα είναι ποιες είναι οι σχέσεις της με την κοινή γνώμη της δικής της χώρας. Πώς θα χαρακτήριζε τις υποκινούμενες ώς ένα σημείο από τον ΣΥΡΙΖΑ διαδηλώσεις των «Αγανακτισμένων» εάν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην κυβέρνηση και η τότε κυβέρνηση στην αντιπολίτευση; Η περίφημη αγανάκτηση του ελληνικού λαού για τα μνημόνια θα ήταν «πραξικόπημα». Δεν ενδιαφέρουν τόσο οι υποθέσεις για το παρελθόν. Και αν ανησυχεί η σύμπλευση του ΣΥΡΙΖΑ με το καθεστώς Μαδούρο είναι επειδή αποτελεί σύμπτωμα της εις βάθος ασθένειάς του, του τρόπου με τον οποίον αντιμετωπίζει τη δημοκρατία που υποτίθεται ότι τη διασφαλίζει ως προνομιούχος διαχειριστής της. Τι θα έκανε σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ εάν βρισκόταν αντιμέτωπος με τον λαό στους δρόμους;
Η «Νεο-γλώσσα» δεν είναι αθώα. Εχει πολιτικό βάρος. Σε αυτήν θα πρέπει να χρεώσουμε και την κατηγορία «φασίστας», που απευθύνεται σε όποιον δεν διαθέτει πιστοποιητικό αριστερών φρονημάτων. Σε αυτήν και την κατηγορία περί «εθνικισμού» και «ακροδεξιάς» σε όποιον τολμάει να διαφωνεί με τη συνθήκη των Πρεσπών και να το δηλώνει δημοσίως. Ο Τσίπρας αποκαλεί τον Μητσοτάκη «ακροδεξιό» και τον κατηγορεί για σύμμαχο του Ορμπαν, ενώ είναι ο πρώτος που ζήτησε την αποπομπή του από το ΕΛΚ. Εδώ δεν χρειάζονται επιχειρήματα. Η «Νεο-γλώσσα» λειτουργεί σαν μαγικό ραβδί. Μουδιάζει τη σκέψη και γι’ αυτό δεν ενδιαφέρεται και για τις εσωτερικές της αντιφάσεις. Ο Μητσοτάκης είναι «ακροδεξιός», αλλά συγχρόνως και «νεοφιλελεύθερος». Τρέχα-γύρευε.
Η «αριστερική Νεο-Γλώσσα» βολεύει ώς ένα σημείο. Τα στερεότυπά της δημιουργούν ασφάλεια στο κοινό της. Βολεύει επίσης, αφού μπορεί να καλύψει το κενό της πολιτικής. Είναι ένα από τα έργα της καταστροφής που μας αφήνει ως κληροδότημα η τετραετία. Εκτός από τον κρατικό μηχανισμό, εκτός από την οικονομία, εκτός από την εκπαίδευση, η Ελλάδα θα πρέπει να αποκαταστήσει τα δικαιώματα της γλώσσας απέναντι στη «Νεο-Γλώσσα».
Δημοσίευση σχολίου