Η θυσία του ’40 χωρίς ανταπόδοση, με το Σαμαρά να δοκιμάζει την ανοχή του λαού!

Καθώς η αυταρχική έως σατραπική λογική του πρωθυπουργού, κατυκευμένη με…ολίγον από ελύτη και Ρίτσο, για να απευθυνθεί στο θ…

υμικό των ανήμπορων Έλλήνων, περιχαρακώνει με… συρματοπλέγματα την εορταστική διάθεση των πολιτών και την επιθυμία τους να τιμήσουν το έπος του ’40 και καθώς οι αποφάσεις της πολιτικής ηγεσίας οδηγούν με χειμαρρώδη ορμή τη χώρα σε νέες περιπέτειες με απρόβλεπτες συνέπειες, η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου αναμοχλέυει μνήμες και σκέψεις.

 

του Στέλιου ΣυρμόγλουΚαι βλέπω την Έλλάδα του έπους του ’40 σαν ένα γιγάντιο βράχο, που αναζητώντας τη μοναξιά υψώνεται πρός τον ουρανό της δόξας, απτόητος από τον κατακλυσμιαίο χειμώνα της ιστορίας. Κάτω στους πρόποδές του, απλώνεται η κοιλάδα των γόων της Έλλάδας που χειμάζεται. Επάνω στις ασυμφιλίωτες με τη μοίρα κορυφές, ξενοδοχείται η αδάμαστη ψυχή του έθνους. Εδώ επάνω, στης ιστορίας το αγνάντεμα, γίνεται ο θάνατος σπόρος ζωής, ζωής και λευτεριάς. Εδώ επάνω, στα τραχιά βουνά του ελληνικού ήθους συνάντησαν και έπληξαν τον επιδρομέα παράδοση αιώνων και ελευθερία γενεών. Η οργή των νεκρών και των πεθαμένων η μνήμη, βάτος φλεγόμενη, αλλά και καιόμενη.Το Σίσυφο λαό μας, ποιμένα της επικής του πορείας, συνέχει το δέος μήπως έμειναν αφύλακτες οι πύλες της οικουμένης και το χρέος φράξει το δρόμο της φασιστικής ύβρις. Με το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940, η Έλλάδα ξαναδίνει στην ανθρωπότητα τον “ιστορικό της ρυθμό” και τη γλυκιά προσδοκία της νίκης. Ολόκληρος ο Ελληνισμός οφείλει να αναπολεί και να βιώνει τις άφθαρτες στιγμές των αγώνων του ’40. Έτσι βεβαιώνει την ιστορική του ύπαρξη και κραταιώνει την εθνική του αυτοσυνειδησία.Η ψυχή της Ελλάδας, μαγεμένη από τα αθάνατα λόγια του αρχαίου σκηνικού “θνήσκειν μη λέγε τους αγαθούς”, ξαναζωντανεύει το πατρογονικό της Ήθος. Και η Αρετή ως ανδρεία διαποτίζει τη σύνολη ελληνική ιστορία, όχι βέβαια με την έννοια τις μύχιες δυνάμεις του ανθρώπου, όχι για βιολογική επιβίωση, παρά για ηθική ύπαρξη, πνευματική και πολιτική ελευθερία. Η διατήρηση της εθνικής ελευθερίας οδηγεί τους Έλληνες στη θυσία. Η θυσία βέβαια του ’40 δεν βρήκε καμία ποτέ ανταπόδοση, πράγμα που οδηγεί την τραυματισμένη από την αδικία συνείδηση σε εξέγερση. Σ’ αυτό το ξεγέλασμα των ελπίδων μας βοήθησε ο εσωτερικός σπαραγμός που ακολούθησε. Οι ανίκανες πολιτικές ηγεσίες, που οδήγησαν σήμερα την Έλλαδα στο χείλος του γκρεμού και στη συρρίκνωση της εθνικής αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας.
Απροσμέτρητη συμφορά. Και απροσμέτρητη η ευθύνη όσων βάλθηκαν να ανασκολοπίσουν το πανάχραντο σώμα της πατρίδας. Η δόξα εκβάλλει στο αίμα. Το εγκώμιο γίνεται θρήνος. Πικρή και σκληρή είναι κάποτε η γεύση, η οιμωγή της ιστορίας. Διδάσκει, όμως, να κοιτάζουμε κατά πρόσωπο την πιθανή συμφορά. Αυτό είναι ένας παράγοντας σωτηρίας., διότι απολακτίζει την απερισκεψία και την ηθικοπολιτική ανευθυνότητα. Και οδηγεί το έθνος στη σύμπνοια και τη σύννοια.
Μικρός δείγμα μεγάλης εθνικής φρόνησης και σύννοιας πρέπει να είναι ο μνημόσυνος εορτασμός του ’40.