Μια «αμαρτωλή» μου επιθυμία …

Βούλα Ιωαννίδου

30 Οκτωβρίου 8:12 μ.μ.

…κι εκεί που κάθομαι ωραία ωραία στο γραφειάκι μου και δουλεύω την επιδότηση ενοικίου, μπαίνει μια κυρία για να ρωτήσει για την πορεία της αίτησής της.
Μου δίνει τον αριθμό πρωτοκόλλου και βλέπω ότι ,έχει έγκριση. Την ενημέρωσα ότι είναι εγκεκριμένο και ότι θα πρέπει να περιμένει ( υπομονή να΄ χει η γυναίκα) την αποστολή της επιταγής στο σπίτι της.
Οι επόμενες στιγμές ήταν συγκλονιστικές που έζησα….
Μόλις της το ανακοίνωσα , ξέσπασε σε λυγμούς λέγοντάς μου συνέχεια ευχαριστώ, ευχαριστώ …ευχαριστώ ….θαρρείς και θα τα έδινα τα χρήματα από την τσέπη μου ή της έκανα καμιά χάρη!
Μάταια προσπαθούσα να την ηρεμήσω…. μη μπορώντας να κάνω κάτι άλλο, με πήραν κι εμένα τα ζουμιά …κι άρχισα να κλαίω κι εγώ μαζί της….
Δεν ξέρω γιατί παρασύρθηκα, αφού δεν γνώριζα γιατί έκλαιγε, όμως ένοιωθα ότι ήταν από συγκίνηση, κι εδώ που τα λέμε τα τελευταία χρόνια ο καθένας μας, δεν θέλει και πολύ για να βρει μια αφορμή ν΄ αρχίσει να κλαίει .
Χωρίς να το καταλάβω καλά καλά , κλαίγαμε ντουέτο πρίμα σεκόντο. Διπλό το καλό! έκανα εγώ μια κούρα λύτρωσης για μένα , συνάμα θα «έριχνα» και μια συμπαράσταση στην κυρία!
Στο κάτω κάτω ούτε κλέβαμε ούτε σκοτώναμε, απλώς κλαίγαμε, δεν ενοχλούσαμε κανέναν!!
Μετά το παραλήρημα μας, και την αστεία εικόνα, σ΄ ένα γραφείο σε μια δημόσια υπηρεσία (έστω και καταργημένη) δυό γυναίκες να κλαίνε σ΄ ένα χώρο, αντιληφθήκαμε και οι δύο, πως αυτό το σκηνικό έπρεπε ν΄ αλλάξει. Δε λέω καλός ο εξαγνισμός , αλλά όλα έχουν τα όριά τους….
Ως «πυργοδέσποινα» έκανα την αρχή, φέρνοντάς της ένα ποτήρι νερό να συνέλθει , αφού κατέβασα κι εγώ μια «κανάτα». Βέβαια εγώ έκανα την «μαμουνιά» μου, επί πλέον έριξα και δυό χουφτιές νερό στο πρόσωπό μου…
Μόλις ήπιε και την τελευταία γουλιά κι έδειχνε να συνέρχεται, με κοίταξε στα μάτια θέλοντας να μ΄ ευχαριστήσει προφανώς για την έμπρακτη συμπαράσταση, είδα τα μάτια της να γεμίζουν πάλι ….
ΑΑαα όχι!!! αναφώνησα αυστηρά. Μη το πάρουμε πάλι από την αρχή…. Κοντοστάθηκε ! δεν το περίμενε, να της μιλήσω έτσι, εγώ που ήμουν τόσο «συνεργάσιμη» μέχρι εκείνη την στιγμή!
Μετά μάλλον συνειδητοποίησε ότι δεν ήμασταν μια παρέα που τα λέγαμε και κλαίγαμε, κι ότι το περιστατικό θα΄ πρεπε να λάβει τέλος … Με κοίταξε με ύφος απολογητικό και άρχισε να μου δικαιολογεί το ξέσπασμα …
« Είμαι διαζευγμένη με 2 παιδιά, τα τελευταία δύο χρόνια είμαι άνεργη, τον πρώτο χρόνο έπαιρνα ταμείο ανεργίας και κάπως πορευόμασταν , τουλάχιστον για τα απολύτως απαραίτητα, την δεύτερη χρονιά όμως τα εισοδήματά μου ετησίως ήταν 150 ευρώ που μου έδωσε ο ελεήμων πρώην σύζυγός μου για να μην στερηθούν τα παιδιά μας τα προς το ζην …. Σ΄ αυτήν την δύσκολη χρονιά που περάσαμε (ευτυχώς εδώ και 2 μήνες εργάζομαι και πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας από τότε) , όταν ονειρευόμασταν με τα παιδιά μου, λέγαμε πως, όταν θα πάρουμε τα χρήματα από την επιδότηση ενοικίου, ο κόσμος να καεί γύρω μας , εμείς θα πάμε (οι τρεις μας ) , ένα τριήμερο εκδρομή, κάπου γύρω από την πόλη … κι αυτό γλύκαινε την κατάντια μας και δυνάμωνε την υπομονή και την προσμονή μας κι έτσι αντέχαμε …. και κλείνει την «αγόρευσή της» λέγοντας: καταλαβαίνετε κυρία μου γιατί ξέσπασα μόλις μου είπατε ότι εγκρίθηκε…. Καταλαβαίνετε τι χαρά θα πάρουν τα παιδιά μου , όταν τους ανακοινώσω το χαρμόσυνο γεγονός της έγκρισης …σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ πολύυυυ.. ψέλλισε κι έφυγε απότομα, προφανώς για να μην ξαναρχίσουμε πάλι το ίδιο τροπάριο- μοιρολόι….»
…κι εκεί που σκεφτόμουν πως μερικοί άνθρωποι χαίρονται με το τίποτα και κάποιοι άλλοι του κόσμου τα καλά να έχουν , χορτασμό δεν έχουν ….ξαφνικά χάθηκε…
Η αλήθεια είναι ότι μ΄ αιφνιδίασε το απότομο φευγιό της, και δεν πρόλαβα να της πω, ότι θ΄ αργήσει να πάρει τα χρήματα ,…δεν πρόλαβα να της ευχηθώ να περάσει όμορφα με τα παιδάκια της. Δεν πρόλαβα να της πω ότι και πέντε μέρες να πήγαινε διακοπές , εγώ με το μέρος της θα ήμουν κι ας την κυνηγούσαν Θεοί και δαίμονες από τις υποχρεώσεις της…. Δεν πρόλαβα να της πω ότι κι εγώ σε παραπλήσια κατάσταση βρισκόμουν και ότι αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα , θα της έδινα κι εγώ χρήματα να πάει άλλες δυό μέρες με τα παιδιά της από μένα (όπως κάνουν οι lurch τύποι που λένε με ύφος: πάρε αυτά να πιεις μια μπύρα από μένα !!) …Δεν πρόλαβα να της πω ότι τα παιδιά της μέσα στην ατυχία τους , ήταν τυχερά που είχαν αυτήν την μανούλα …Δεν πρόλαβα να της πω, ότι ήταν παλικάρι κι ας μην φορούσε παντελόνια και ότι σαν την Ελληνίδα μάνα, στον κόσμο δεν υπάρχει καμιά !!!!

Από κείνη την στιγμή συνεχώς τριγυρίζει στο μυαλό μου η ιδέα « ν΄ αμαρτήσω» και να κάνω μια «παρέμβαση» για προτεραιότητα πληρωμής ώστε να πάνε γρήγορα την εκδρομούλα τους, μην τους προλάβει πάλι καμιά απόλυση και αναβληθεί τ΄ όνειρο!
Βέβαια κι αυτό δεν είναι «έντιμο», πόσοι ονειρεύονται αυτές τις «ολιγοήμερες εκδρομούλες» … είναι που καταργήθηκε κι αυτός ο κοινωνικός τουρισμός γαμ…
Τι είναι δίκιο και τι άδικο μερικές φορές με μπερδεύει ο συναισθηματισμός … κι όμως εξακολουθεί να τριγυρίζει στο μυαλό μου «η αμαρτωλή σκέψη»
Αυτό που καταλαβαίνω τελικά είναι ότι η άγνωστη κυρία έφυγε όλο χαρά κι εγώ έμεινα πίσω να παλεύω με το τι είναι δίκιο και τι άδικο τι ηθικό και τι ανήθικο.

Εφέκα τ΄εμόν και νουνίζω τ΄εσόν, που λέμε εμείς οι Πόντιοι.
Που σημαίνει: άφησα, τα δικά μου και σκέφτομαι τα δικά σου
Στα καλά καθούμενα έβρα την πελιάμ (βρήκα τον μπελά μου)

Τελικά αυτή η υπηρεσία , ακόμη και καταργημένη με αναγκάζει να αισθάνομαι άνθρωπος !!!