Η Ελλάδα ψυχορραγεί…

του Στέλιου Συρμόγλου

Το δόγμα “η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει” εξυπηρετεί απλώς την εθνική μας παραίσθηση. Η Ελλάδα ψυχορραγεί. Δεν πρόκειται για ένα απροσδόκητο θάνατο. Πρόκειται για επερχόμενο αργό θάνατο, που επιφέρουν οι θνησιγενείς πολιτικές αποφάσεις για την, κατά τα άλλα, “σωτηρία” της. Η Ελλάδα ψυχορραγεί και οι πολιτικές μούμιες με την παρουσία τους και με απύθμενη πολιτική θρασύτητα επιμένουν να απονεκρώνουν την κοινωνία και να διεκδικούν επί της ουσίας όχι το ρόλο του “σωτήρα”, αλλά του νεκροπομπού και του ψυχοπομπού…

 Και κατά την “αντίστροφη μέτρηση” προς τον…ανεξύπνητο ύπνο της Ελλάδας, με την εκπνοή κάθε προοπτικής με τα σημερινά δεδομένα, ανεξάρτητα των δημοσκοπήσεων και των πομφολυγωδών κυβερνητικών εκτιμήσεων. Και με γνώμονα τη μοναδική από φιλοσοφικής, ψυχολογικής, κοινωνιολογικής και παιδαγωγικής αξίας ανεπανάληπτης πλατωνικής εικόνας, για να επανέλθωμε στα σημερινά της Ελλάδας πράγματα, πίπτουν ως ώριμος καρπός στην υγιά ελληνική συνείδηση, οι παρακάτω διαπιστώσεις:

Διαπίστωση πρώτη: H Ελλάδα σε οικονομική κρίση και οι Ελληνες σε απόγνωση. Μόνο που από την απόγνωση δεν έχουν περάσει ακόμη στην αηδία για ό,τι διαδραματίζεται στο πολιτικό προσκήνιο. Αντίθετα, ένα ικανοποιητικό ποσοστό πολιτών εμφανίζεται εύπιστο και προσδοκά, ως μονίμως ευαπάτητο ή και ευκαιριακά “βολεμένο”, τις “καλύτερες μέρες” που υπόσχονται αναιδώς οι κυβερνώντες και βλακωδώς χειρίζονται τις κυβερνητικές αοριστολογίες και υποσχεσιολογίες οι χαμένοι στο νέφος της πολιτικής αβεβαιότητας αντιπολιτευόμενοι.

Διαπίστωση δεύτερη: Μένουμε απαθείς θεατές του επιθανάτιου ρόγχου της Ελλάδας, έχοντας εθιστεί στο θέαμα ακόμη και των πλέον τραγικών συμβάντων στην πολιτικοκοινωνική μας ζωή. Και οδηγούμαστε αυτόκτονοι εις “οδόν απωλείας”, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Ακούμε με ραθυμία, που ενισχύεται και από τη θερινή ραστώνη, εξαγγελίες και καταγγελίες, έχοντας καταντήσει “αναστενάρηδες”, που χορεύουν πάνω στα αναμμένα κάρβουνα των προβήμάτων της καθημερινότητας, χωρίς μάλιστα να διαθέτουμε πυρίμαχες πατούσες.

Διαπίστωση τρίτη: Αδιαφορούμε για την νοοτροπία, τις πρακτικές και τις μεθοδεύσεις στο χώρο της πολιτικής, που παραμένουν αναλίωτες στο διάβα του χρόνου. Επί της ουσίας δεν μας ενδιαφέρουν ούτε τα νέα κυβερνητικά σχήματα. Τα οποία σχήματα είναι προσχήματα στα ΜΜΕ για να σχολιάζουν, στην κυβέρνηση για να μεταθέτει καταστάσεις ελπίδων και στην αντιπολίτευση για να εκφράζει την αντίδρασή της σ’ ένα ομιχλώδες πλαίσιο…

Διαπίστωση τέταρτη: Υψιστα και κρίσιμα προβλήματα ακόμη και της εξωτερικής πολιτικής καθορώνται μέσα από τους παραμορφωτικούς καθρέπτες της εξουσιαστικής ιδιοτέλειας, ενώ η χώρα γίνεται αναξιόπιστη και καταγέλαστη από την αντιφατικότητα των απόψεων και τη σπασωδικότητα των αντιδράσεων.

Διαπίστωση πέμπτη: Ανεχόμαστε μια κυβέρνηση και πολιτικούς καμωμένους από αντιφιλελεύθερο υλικό. Εξελέγησαν με δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά ευρισκόμενοι στην εξουσία, επιχειρούν να τη διατηρήσουν επί μακρόν. Δεν μπορεί ούτε ο Αντώνης Σαμαράς, ούτε ο Βαγγέλης Βενιζέλος να “χωνέψουν” πως ο ναός της ελευθερίας δέχεται μόνο προσκυνητές και ο οίκος της δημοκρατίας μόνο επισκέπτες…

Διαπίστωση έκτη: Η ψυχή του σημερινού Ελληνα πάσχει μεν από απάθεια, αλλά σύμπτωμα της, που εξελίσσεται σε κατάσταση, είναι η απώλεια της “ταυτότητάς” του, λόγω της κακής παιδείας, σε σημείο ώστε, με τη συνεχή πλύση του εγκεφάλου του από τους κυβερνώντες, να ζει δίκην αόμματου, κωφάλαλου και παραλυτικού, στον κόσμο του παραλόγου.

Διαπίστωση εβδόμη: Η πολιτική και πνευματική σήψη, η εξάρθρωση της κρατικής μηχανής, η αναρχία, η αντιπαιδεία και η αγλωσσία, η αποκοπή από τις ρίζες της παράδοσης, ο ύποπτος συνδικαλισμός, η οικονομική κρίση εν τω συνόλω της και η εκμηδένιση του εθνικού γοήτρου…Και βέβαια η παραβίαση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Παραβιάζεται πανταχόθεν.

Οι σύγχρονοι αναίσχυντοι δημαγωγοί είναι οι ψυχοπομποί της Ελλάδας. Και κλείνοντας, αρμόζει να υπενθυμίζεται, εκείνο που ως λογοπαίγνιο, είπε ο δεινός ρήτορας Δημοσθένης για τον αντίπαλό του δημαγωγό Αισχίνη:

- Αισχίνη…ούκ αισχύνη (Στον Ασχίνη δεν υπάρχει ντροπή…)

Ε, στους πολιτικούς νεκροπομπούς της Ελλάδας, δεν υπάρχει ντροπή! Υπάρχει μόνο θράσος και πάθος για περισσότερη και ακόμη περισσότερη εξουσία, με κάθε τίμημα. Ακόμη και με το τίμημα να γίνουν οι “νεκροπομποί” της ίδιας τους της πατρίδας!